Çok ilginç zamanlara gelmiş olduk sanırım.Nerden nereye.Geçmişi düşünmek çok ilginç gerçekten; neler düşündüm, neler yaşadım, ne acılar çektim, ne seviç ne hayal kırıklıklıkları.Yazmak çok tuaf bir durum. Ama çok da güzel.Burada yazdıklarımı okuyorum da insanoğlu nasıl evriliyor net görebiliyor. Burada yazmaya başladığımda hayatımın cok büyük bir döenemcinde olduğunu, bu dönemin bir kırılma noktası olduğunu tam anlayamamışım. Keşeke hayatımızda bir el olsa ve yaşadığımız tüm olaylarının , duyguların geçiçi olduğunu söylese.Elinin sıcagını hissetsek, şefkati görsek. O güvenle yola devam etsek.Geçeçceğini bilmek, bu duyguları yalnızca bizim yaşamadığımızı bilmek insana ne kadar iyi geldiğini anlatamam. Ben bu duyguyu çok geç yaşlarda öğrendim. Çok el yordamı ile yürüdüm. Bunu şimdi söyleyebiliyorum, yaşarken ne yaşadığımı bilmiyormuşum meğer.Bodozlama bir hayat. Hep yalnızlık hissi. Biraz daha ilerlersem kendimi güvende hissedeceğim. Heh şimdi oldu diyeceğim sanırıdım. Olmadı.Yani oldu da o düşündüğüm gibi olmadı.Beklemeler ve beklentiler bitti. Hayat böyleymiş meğer.Bitemezmiş. Hep yeni olasılıklar. 41 yaş. Söylemesi kolay. Buralaraı geleli yıllar geçmiş, bir sürü yaşamlar geçilmiş. Eksilmeler, artmışlıklar yaşanmış. Çok ilginç bir ruh halim oluştu. Ağlama isteği, mutluluk, özlem.Hayret pişmanlık yok. Bu güzel sanırım. Bu iyi bir şey. Devam et. Bu çok güzel Sezen.